تغییر جغرافیای خشم در فوتبال ایران/ امنیت را به فوتبال برگردانید

درگیری در فوتبال ایران دیگر تصادف نیست، بلکه فرآیندی نهادینه شده است.

انگار هر بازی قرار است جایی برای تسویه حساب های شخصی، یا فریادهای فراگوشی یا بهانه ای برای فراموشی مرزهای اخلاق باشد.

- فوتبال قرار است زبان صلح باشد، نه خشونت.

قرار است شادی و مهارت را به نمایش بگذارد، نه قدرت نمایی های خشم آلود.

اما سال هاست که این روح لطیف در هیاهوی باید ببری ها خفه شده است.

چرا باید نیمکت ها به صحنه ی نبرد تبدیل شوند؟ چرا باید جای گفت وگو را مشت و فریاد بگیرد؟  به گزارش سرویس ورزشی تابناک، در قاب تصاویری که این روزها در رسانه ها و شبکه های اجتماعی از لیگ برتر فوتبال ایران مخابره می شود، فقط تصاویری جذاب از نمایش های جادویی فوتبال نیست بلکه روایت خاموشِ ناکامی ها، فشارها و بی اعتمادی هایی ست که سال ها زیر پوست لیگ جریان داشته اند.

مربیانی که تیم شان گل خورده، هوادارانی که پشت نیمکت فریاد می زنند و داورانی که هر سوت شان می تواند جرقه ی یک انفجار باشد.

درست در حاشیه ی مستطیل سبز، جایی که باید آرامش نیمکت ها حکم فرما باشد، میدان کوچکی از تنش و هیجان شکل گرفته است.

دوربین ها تصاویری را ثبت کردند که انگار زمان در آن متوقف شده؛ صدای فریادها، نگاه های آتشین، قدم های شتاب زده و دستانی که میان جلوگیری و درگیری سرگردان اند.