سکوت سرخ: چگونه تحریف ترجیح در مدیریت سیاسی ایران، امنیت ملی و اقتصاد را به ورطه فروپاشی کشانده است؟

پیامدهای تحریف ترجیح بر امنیت ملی و اقتصاد ایران، به طور گسترده ای قابل مشاهده است.

مذاکرات پیش روی ایران و آمریکا، به عنوان یکی از حساس ترین برهه های تاریخی، - تحریف ترجیح، مفهومی که نخستین بار توسط تیمور کوران (Timur Kuran, 1995) در کتاب Private Truths, Public Lies معرفی شد، به پدیده ای اشاره دارد که در آن افراد، به دلایل سیاسی، اجتماعی یا امنیتی، ترجیحات واقعی خود را پنهان کرده و در عوض، مواضعی را ابراز می کنند که با هنجارهای مسلط نظام حاکم همسو باشد.

این پدیده، که نه تنها به عنوان یک مکانیسم بقای فردی عمل می کند، بلکه در مقیاس کلان، به تحریف اراده جمعی، تثبیت حکمرانی های ناکارآمد و حتی بروز انفجارهای اجتماعی ناگهانی منجر می شود (Kuran, 1997)، در مدیریت سیاسی ایران به شکلی عمیق و تاریخی ریشه دوانده است.

ریشه های تاریخی این پدیده را می توان در برداشت اشتباه از سنت تقیه جستجو کرد، سنتی که به گفته ارواند آبراهامیان (Ervand Aahamian, 1982) در کتاب Iran Between Two Revolutions ، دوگانگی گفتار و کردار را در فرهنگ سیاسی ایران نهادینه کرده است.

از دوره صفویه، که شیعه به عنوان ایدئولوژی دولتی حاکم شد، تا عصر پهلوی، که ملی گرایی نمایشی جایگزین اسلام حکومتی گردید، نخبگان سیاسی آموخته اند که برای حفظ موقعیت خود، ترجیحات واقعی را پشت پرده دیپلماسی پنهان کنند.