من کجا و اینجا کجا؟/ روایتی از میهمانی در خاک مقدس

 وقتی که روی این خاک راه می روی چیزی ته دلت می لرزد.

انگار که تو با این ذرات، پیوندی خونی و قدیمی داری و حالا که پایت رسیده اینجا، خواهی نخواهی این جاذبه ی زمین کار دستت می دهد.

دست خودت نیست.

کشیده می شوی.

مدام می خواهی بایستی اما پاهایت با اشتیاق و ناخودآگاه، رد نور را می گیرند و جلو می روی.

آرام شده ای.

مثل خودت نیستی.

باوقار قدم برمیداری.

چشم هایت سر به زیر می شود و پشت سیم های خاردار زنگ زده دنبال خودت می گردی.

دنیایت می شود دو تکه.

یک تکه ی شلوغ و پلوغ و بدو تا برسی و بخور قبل از آنکه بخورندت و بپر تا له نشوی، که پشت سرت جا مانده و یک دنیای خاکی با سینه های استخوان شکسته ی عاشقی که سربندهای سرخ یا زهرا (س) را با تمام جان شان روی پیشانی های بلندشان بسته اند.

و تو یک انسانی در اضطراب انتخاب.

با خودت می گویی من کجا و اینجا کجا؟ کار و زندگی را گذاشتم و آمدم که چه؟ اصلا مگر این ها برایم نان و آب می شود؟ اینجا که جز چهار لاشه ی توپ و تانک و چند تا آهن قراضه و یک مشت خاک و چند آه چیزی نیست.

با خودت می گویی نکند تا اینجایم دنیایم دیر شود؛ عقب بمانم از زار و زندگی.

با خودت می گویی حالا هم چیزی نشده، یک اسم توی کاروان راهیان نور نوشتیم و درآمد و تا اینجا آمدیم، قبول باشد ان شالله و برگردیم بهتر است اما ناگهان پشت یک تپه ی خاکی و توی گودالی خاکی ت�