حضرت عباس(ع)؛ سرحلقه ارباب وفا و اسوه علمداری و جانبازی

تو آمدی که بشر بیاموزد برادری و ادب ورزی و وفاداری، بدون تو این جهان کسی کم داشت، تو آمدی که به معنا رسد علمداری و جانبازی.

- به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، تو همان نوگل باغ فتوتی که حیدر با نظاره دستانت، به یاد حماسه کربلا گریست و بر دستان پرمهرت بوسه زد.

تو همان ماه رخشنده بنی هاشمی که دشمن با دیدن صولت علوی و سیرت فاطمی در چهره ات به عقب می نشست.

تو استاد وفای دانشگاه کربلایی که در کنار نهر علقمه به یاد تشنگی برادر، از آب دست کشیدی و به یاد چهره مظلوم سکینه از مشک دست نکشیدی.

آری، تو با صبر از آب، مصداق بارز این آیت حق شدی: هرچند به چیزی نیازمند باشند، دیگران را بر خود مقدم می دارند.

تو شقّ القمر حسینی که با شکافته شدن فرقت، یادآور معجزه جدّت شدی و دیگر بار یاد محمد(ص) را در دل ها زنده کردی.

تو همان، هماره پشتیبان ولایتی که حماسه ساز کربلا با پرپرشدنت ذکر جانسوز کمرم شکست و تدبیرم گسست را بر لب جاری کرد.

تو همان مظهر کامل غیرتی که جبهه یزید، با وجودت زهره حمله به خیمه زنان و بچه ها را نداشت   تو آینه تمام نمای وجود حسینی که حجت غائب از نظر نیز بر تو درود می فرستد و می گوید: تو فدایی راه حسینی.

تو جانباز کوی امامتی که تاسّی به راه سرخت، دلاورمردی های عباس گونه وطن را در کربلای ایران زنده کرد و آدمی را مسحور نور ایمان در اوج �