زخم های فرمانده گردان «میثم تمار» در «پروانه ای که نخل شد»

عباس هر روز چشم که باز می ‏کرد، پیراهن سیاهش را می ‏پوشید و به سمت خانه پیچک می‏ رفت.

پنچ‏شنبه روز اربعین حسینی، پیکر پیچک را از پزشکی قانونی تحویل گرفتند و با آمبولانس برای وداع به خانه آوردند.

- زخم های فرمانده گردان میثم تمار در پروانه ای که نخل شد عباس هر روز چشم که باز می ‏کرد، پیراهن سیاهش را می ‏پوشید و به سمت خانه پیچک می‏ رفت.

پنچ‏شنبه روز اربعین حسینی، پیکر پیچک را از پزشکی قانونی تحویل گرفتند و با آمبولانس برای وداع به خانه آوردند.

به گزارش ایسنا، در بخشی از کتاب پروانه ای که نخل شد می خوانیم: کار عباس هر روز همین بود.

چشم که باز می‏ کرد، پیراهن سیاهش را می‏ پوشید و به‏ سمت خانه پیچک می‏ رفت.

پنچ‏شنبه روز اربعین حسینی، پیکر پیچک را از پزشکی قانونی تحویل گرفتند و با آمبولانس برای وداع به خانه آوردند.

پیکر غلامعلی پیچک روی شانه‏ های دوستانش تا مسجد محله رفت و از آنجا هم با آمبولانس تا بهشت زهرا.

عباس روضه اربعین امسال را کنار مزار پیچک گوش داد.

باد سردی می‏ وزید و غبار خاک نم‏ خورده را در هوا می‏ چرخاند.

جمعیت کیپ هم ایستاده بودند.

صدای بلند یاحسین مردم با عطر گلاب در هم می‏ پیچید.

بچه‏ های گردان9 کمتر با هم حرف می‏ زدند و فقط با چشم‏ های اشکی و قرمزشان درددل می‏ کردند تا غصه‏ هایشان سبک شود.