انگشتانی که برنمی گردند

حسین در اوج زندگی بخش مهمی از اعضای بدنش را از دست داد و این داستان تکراری بسیاری از کارگاه های زیرزمینی است که کودکان ایرانی، افغانستانی و ملیت های دیگر بدون حق بیمه و دیگر حقوق در آن کار می کنند؛ - ماجرایی که به عزم جدی برای شناسایی این کارگاه ها و تحت پوشش قراردادن کودکانی نیاز دارد که از سر ناچاری، درس را کنار می گذارند و در این نوع کارهای اجباری زندگی شان را غرق می کنند.

به گزارش ایسنا، روزنامه شرق درباره بهره کشی کارگاه های زیرزمینی از کودکان و آسیب های جانی و روانی آنها نوشت: در یک لحظه تکه های انگشتی را می بیند که متعلق به خودش است، همه فریادزنان دورش جمع می شوند و بعد راهی بیمارستان می شود اما پیوند بی نتیجه می ماند و برای همیشه انگشتان کشیده و ناخن های بلندش را از دست می دهد.

دستانی که همان ساعت باید در مدرسه قلم به دست می گرفت، حالا در کارگاهی قطعه قطعه شده بود.

شاید همیشه موقع حرف زدن، انگشتانش را در هم گره می کرده و به ناخن های کشیده و صافش فکر می کرده که حالا در 16سالگی، دیگر اثری از آنها باقی نمانده است.

موقع حرف زدن به یک بندی که از هر انگشت باقی مانده خیره می شود.

انگشتانی که هرگز فکر نمی کرد روزی در همین دوران کودکی، برای لقمه نانی آنها را تا همیشه از دست بدهد.