حافظه: تقلای بین فراموشی و یادسپاری

با این حال همان تنش های نهفته در ناخودآگاه در سر بزنگاه ها یا حتی در رؤیاها به سراغمان خواهد آمد تا سرانجام در جایی ما را به تله بیندازد، البته قدرت بی بدیل حافظه ناخودآگاه همواره مایه رنج نیست، - بلکه می تواند عامل موفقیت هم باشد.

چالش اصلی حافظه همین دوگانگی است، یعنی تقلای بین فراموشی و به یادسپاری.

کشمکش بین خودآگاه و ناخودآگاه.

جریانی بین مسرت و محنت که فراموشی و یادسپاری می تواند دلیلی برای یکی از آنها باشد.

  به گزارش ایسنا، رامتین ایمانی نوبر، روانشناس، در یادداشتی در روزنامه ایران نوشت: ​​​​​​​رولان بارت در کتاب اتاق روشن: اندیشه هایی درباره عکاسی نوشت: شرط لازم تصویر، یک نظر است.

این را یانوش به کافکا گفت و کافکا لبخندی زد و پاسخ داد: ما از چیزها عکس می گیریم تا از فکرمان بیرونشان کنیم.

داستان های من، راهی بر بستن چشمانم هستند.

  گویی کافکا با پاسخش از آرامش ذهن سخن گفت؛ ذهنی که حیاتش بسته به حافظه است؛ حافظه ای که کارکردش یادسپاری خاطرات و اطلاعات است و یادسپاری تنها زمانی معنا پیدا می کند که فراموشی درک شود.

از این رو، اساساً فراموشی مانند تیغی دولبه است، هم می تواند مایه آرامش و نجات باشد و هم مایه رنج و عذاب.