امروز با وحشی بافقی : صد حیف از محبت بیش از قیاس ما

کمال الدّین یا شمس الدّین محمّد وحشی بافقی یکی از شاعران نامدار سدهٔ دهم ایران است که در سال 939 هجری قمری در شهر بافق از توابع یزد چشم به جهان گشود.

- دوران زندگی او با پادشاهی شاه طهماسب صفوی و شاه اسماعیل دوم و شاه محمد خدابنده هم زمان بود.

وحشی در جوانی به یزد رفت و از دانشمندان و سخنگویان آن شهر کسب فیض کرد و پس از چند سال به کاشان عزیمت نمود و شغل مکتب داری را برگزید.

وی پس از روزگاری اقامت در کاشان و سفر به بندر هرمز و هندوستان، در اواسط عمر به یزد بازگشت و تا پایان عمر (سال 991 هجری قمری) در این شهر زندگی کرد.

آثار باقیماندهٔ وی عبارتند از دیوان اشعار، مثنوی خلد برین، مثنوی ناظر و منظور و مثنوی فرهاد و شیرین که این آخری به علت فوت وی ناتمام ماند و قرنها پس از او وصال شیرازی آن را به اتمام رساند.

در قدیم، وحشی به معنای گوشه گیر بود و او این لقب را برای خود برگزید چرا که باور داشت برای در امان ماندن از شر خلق، باید تا حد امکان از آنها دوری کرد و خلوت گزید.

مقبره او در یزد است.

صد حیف از محبت بیش از قیاس مابا بی وفای حق وفا ناشناس ما بودی به راه سیل بسی به که راه اوطرح بنای عشق محبت اساس ما عیبش کنند ناگه و باشد به جای خویشگو دور دار اطلس خویش از پلاس ما ما را به دست رشک مده خود بکش به جوراینست از مروت تو التماس ما کفران نعمتش سبب قط