شب یلدا؛ همنشینی به صرف یک جرعه زندگی/ از «فال شب چله» تا «فال سوزن»

خبرگزاری فارس-همدان، هنوز هم از لابلای آسمان خراش های سر به فلک کشیده و دود و دم حباب شده بر سقف سرمان آخرین شب پاییز را  پل می زنیم به سال های دور، خیلی دور.

 همان وقت هایی که کوچه و پس کوچه های مهربانی میزبان قهقهه ساکنان زمین می شدند و تا پاسی از شب شت غزل می خوردند و پس و پیش تفال می زدند به حافظ؛ آن وقت ها که ستاره های کلام بزرگترها بر کوچکترها باریدن می گرفت و همنشینی به صرف یک جرعه زندگی بود.

بغل به بغل کرسی و لحاف چهل تکه و هیزم تاک می نشستند و دسترنج کدبانوی منزل یعنی مویز به نخ کشیده شده و قیسی زردآلو و تخمه هندوانه، کدو و طالبی تاب خورده در دیگچه مسی را نوش جان می کردند.

  انار و بِه هم برقرار بود و از قدیم ترها می گفتند سیب سردی، انار نامردی، بِه به دستم بده اگر مردی .

همان وقت هایی که طبق مسی و کاسه لعابی اسباب پذیرایی بود و از این سر تا سر کرسی سفره می چیدند و شانه به شانه هم بلندترین شب سال را جشن می گرفتند، شاهنامه می خواندند و رجزخوانی؛ آدابی که گوشه ذهن هر همدانی جا دارد.

هنوز هم میان زندگی ماشینی امروز و اسباب و رفاهیات آنچنانی، شبِ چله پل می زنیم به آن وقت ها و شب نشینی داریم؛ از جنس محبت و دورهمی های صمیمانه با سنن بکر.