ردپای «اسکندر» در گسترش یک بیماری با بیماران طرد شده

تا مدت ها تصور می شد آنچه که باعث تحلیل عضلات و انگشت ها، از بین رفتن چشم ها و.

می شود، بیماری ارثی، لاعلاج و عذابی از جانب خداوند است؛ موضوعی که سبب می شد تا جوامع مختلف بیماران مبتلا به جذام را از شهرها برانند و آنها مجبور به زندگی در انزوا و تنهایی خود شوند.

- در زمان رضاشاه، به دلیل مجاورشدن بیماران صعب العلاج از جمله جذامیان در مشهد که به جهت مداوا از سراسر کشور به خراسان مهاجرت می کردند و اکثراً برای همیشه ماندگار می شدند، محلی در حاشیه شهر مشهد به نام محراب خان که اکنون در مرکز شهر قرار گرفته است جهت درمان های سرپایی جذامیان اختصاص یافته بود.

بعضی بیماران با معلولیت شدید از آنجا به عنوان محل سکونتِ دائم استفاده می کردند و برای اعزام به باباباغی تبریز جهت سکونت دائم مقاومت می کردند؛ چون می خواستند مجاور و نزدیک حرم مطهر حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) باشند.

تاسیس جمعیت حمایت از جذامیان در دهه 40 به اذعان وزارت بهداشت، در سال 1341 و پس از بازدید از آسایشگاه باباباغی تبریز، سازمانی به نام جمعیت حمایت از جذامیان و به مدیر عاملی آقای دکتر سیادتی (متخصص پوست) تاسیس شد و با کمک فنی مهندسین فرانسوی، ساختمان های نسبتا مدرنی در همان محل بنا شد که متشکل از چند قسمت بود.