اینجا پیکره ها با تو حرف می زنند

سنندج موزه زنده ای از پیکره هاست با خطوط جادویی چین و شکن لباس ها و تموج سحرآمیز فیگورها.

- به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: سنندج شهر تندیس ها و فیگورهاست.

هر سو که نگاه کنی، خطوط چهره مردی یا چین دامن زنی چشمت را پر می کند و تا ابد کنج ذهنت می ماند.

در دامنه آبیدر و بر فراز شهر، تندیس عظیم مردی سالخورده را می بینی که دو فرزند شهیدش را در آغوش گرفته و خاطره تلخ و دردناک بمباران شیمیایی و هشت سال مقاومت و مظلومیت کردها را در گوش سنندج روایت می کند.

در میدان آزادی، مردی زانو زده و دو دست را به سمت آسمان گشوده است؛ با تموجی سحرآمیز در خطوط اندام و چین و شکن لباس.

فریادِ سپاس اگر تندیس باشد، همین مجسمه آزادی است.

آن طور که خالقش گفته است: تندیس آزادی همچون پرنده ای در وجودم لانه کرده بود و تا دری به رویش گشوده شد پرواز کرد.

به سمت عمارت خسروآباد که بروید تندیس مستوره خانم اردلان را می بینید که با دامنی بلند و کتابی در دست از پله های عمارتش پایین می آید.

عمارت در انتهای همین بلوار است و حالا 174 سال پس از مرگ مستوره، خالق همه این آثار در آن زندگی می کند.

هادی ضیاء الدینی را می گویم که بلواری هم در سنندج به نام اوست.

عمارت خسروآباد که شاخص ترین بنای استان کردستان است در سال 1186 توسط امان الله خان والی کردستان از خاندان اردلان ساخته شد و