ما تازه بعد باختن آغاز می شویم

فکر کنید قبل از بازی است که دارم می پرسم: «اگر ایران ببازد چه کار می کنید؟».

من؟ من اگر ایران ببازد، پاچه ها را ور می کشم، آستین ها را بالا می زنم و برای این سه رنگ اساطیری بیشتر می جنگم.

- فکر کنید قبل از بازی است که دارم می پرسم: اگر ایران ببازد چه کار می کنید؟ .

من؟ من اگر ایران ببازد، پاچه ها را ور می کشم، آستین ها را بالا می زنم و برای این سه رنگ اساطیری بیشتر می جنگم.

؛ گروه مجله - جواد شیخ الاسلامی: وقتی داور بازی متئو لاهوز سوت پایان بازی را زد، مثل جنازه افتادم یک گوشه.

انگار با کوه تصادف کرده باشم یا شهاب سنگی که دایناسورها را منقرض کرد به سرم برخورد کرده باشد.

خیلی هامان بعد از بازی تیم ملی همین حال را داشتیم.

ما با رؤیای صعود به اندازه یک قدم نه، به اندازه یک کف دست فاصله داشتیم.

اگر آن توپ سامان گل می شد، یا اگر آن سرِ پورعلی گنجی… هرچه بود، نشد.

نشد و ما غمباد گرفتیم.

ما فروشنده نیستیم! ما، همان کسانی که جمعه خیابان های ایران را قرق کردیم و شهر را روی سرمان گذاشتیم.

هنوز که آن خنده ها را یادتان هست؟ چه بعدازظهر و چه شبی بود… مدت ها بود دلمان برای یک شادی ملی تنگ شده بود.

جام جهانی و ساق بچه های تیم ملی این شادی را به ما داد.