معلم گل های خاموش

به سادگی و درستی شهرت داشت و جوانی اش اغلب در راه فرهنگ و امور خیریه گذشت، به گفته خودش خاصیت هزارپیشگی داشت و معلمی پراستعداد، ذوق نقاشی و شعر سرودن و همچنین روزنامه نگاری، - هنرپیشگی، قنادی، بنایی و کچ بری، قالبکاری و مجسمه سازی از جمله کارهایی بود که در آن ها تبحر داشت.

او، جبار باغچه بان، بنیانگذار آموزش ناشنوایان در ایران بود، همان معلمی که سکوت دانش آموزان ناشنوا را معنا بخشید تا آنان هم بتوانند با جهان کلمات و گفته ها، ارتباط بگیرند و زندگی برایشان لذت بخش شود.

جد او رضا از اهالی تبریز بود و پدرش عسکر نیز در شهر ایروان به شغل معماری و قنادی مشغول بود.

او در سال 1264 شمسی در ایروان متولد شد و تحصیلاتش با اصول قدیمی و در مساجد بوده است که در 15 سالگی با سواد مختصری که داشت مجبور به ترک تحصیل می شود و با اشتغال به حرفه های پدری روزگار می گذارند.

وی در دوران جوانی در منازل تدریس می کرده و از خبرنگاران روزنامه های قفقاز و از فکاهی نویسان و شاعران روزنامه فکاهی ملانصیرالدین بود که در سال 1291 شمسی مدیر مجله فکاهی لک لک در ایروان شد اما این مجله نیز پس از شروع جنگ جهانی اول، تعطیل شد.

آنچنان که باغچه بان در زندگی نامه اش ذکر کرده، در آخرین سال جنگ به ترکیه رفته و پس از چندی تحویلدار شهرداری ایغدیر و بعد از آن نیز فرماندار آن شهر م�