صلح در چمنزار فوتبال

اگر می باختیم سرافکندگی و اضافه شدن فشار و استرس بیشتر بود.

اگر می بردیم هر چند در درون خوشحال بودیم ولی از آن طرف با سربازان کم ظرفیت بعثی روبرو و تا مدت ها تاوان شکست شان در میدان ورزش را اسرا باید پرداخت می کردند ضمن اینکه طبیعی بود بر روند صلح نیز اثر منفی می گذاشت.

- به گزارش ایسنا، اصغر حکیمی مزرعه نو از جمله آزادگان دوران جنگ تحمیلی است که رد پای خاطرات فوتبالی در روایت هایش از دوران اسارت در زندان های بعثی وجود دارد.

این رزمنده و آزاده دوران دفاع مقدس با اشاره به جام صلح و دوستی فوتبال می گوید: درست یک ماه بعد از انتقال عده ای از بچه ها به اردوگاه 18 بعقوبه در حالی که می رود تا مذاکرات صلح به دست فراموشی سپرده شود دوستداران صلح موضوع را در میدان دیگری جستجو می کنند.

بعد از رحلت امام (ره) جو اردوگاه به روزهای قبل از آتش بس بازگشته بود و هیچ شباهتی به دوران صلح نداشت.

سربازان خسته بعثی بیش از اسرا در سردرگمی و فشاد بسر می بردند.

روز یکشنبه 68/8/14 ورزشگاه کاظمیه کویت میزبان برگزاری مسابقه بین دو تیم رقیب عراق و ایران بعد از 13 سال بود.

این رقابت روزنه ای هرچند باریک و کور سوی امیدی ایجاد می کرد.

هنگام برگزاری مسابقه نگهبان ها هم از پشت پنجره آسایشگاه هایی که تلویزیون در اختیار داشتند مسابقه را دنبال می کردند.