ساکنان فراموش شده

حاشیه نشینان و ساکنان سکونتگاه های غیر رسمی در کنار کمبودهای مربوط به زیرساخت های شهری، وجود فضای آسیب زا و چالش های بافت ناکارآمد زیستی در سال های اخیر با گرانی مسکن و حمل ونقل به مشکلات شان افزوده شده است.

- نمود بارز این اتفاق، واکنش حاشیه شهرها به گرانی بنزین در آبان 1398 و سکوت آنها در اغتشاشات اخیر است.

به گزارش ایسنا، روزنامه فرهیختگان درباره وضعیت 14 میلیون حاشیه نشین شهرها نوشت: سابقه حاشیه نشینی در ایران مدرن به سال های 1300 بازمی گردد.

در ایران پیش از آغاز دهه 40، شهرنشینی رشد کندی داشت و در اوایل دهه 40 حدود 33 درصد از جمعیت کشور در شهرها زندگی می کردند.

اجرای طرح اصلاحات ارضی، توسعه شهری مبتنی بر درآمدهای نفتی و برنامه های توسعه ای تمرکزگرا باعث شد در دهه 50 رشد شهرنشینی شتاب بیشتری یابد و این رشد که مقارن با مهاجرت افراد روستایی به امید رفاه و اشتغال مناسب در محیط شهری، چنان سرعت یافت که تا سال 1357 جمعیت شهرنشین کشور به 49 درصد و تا سال 1359 نیز به 50 درصد رسید.

با این اتفاقات، جمعیت زیادی از روستاها به مناطق شهری مهاجرت کردند که به دلیل نداشتن مهارت های شغلی و توان مالی ناچیز مجبور به اسکان در مناطق حاشیه شهرها شدند.

حجم عظیم مهاجرت ها به حدی بود که منجر به شکل گیری تعداد زیادی از سکونتگاه های غیر رسمی و زاغه ها و کپرها شد.