دمی با اندیشه های شاعر «خانه ام ابری است»

«خانه ام ابریست اما ابر بارانش گرفته ست.

در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم، من به روی آفتابم می برم در ساحت دریا نظاره.

و همه دنیا خراب و خرد از باد است و به ره، - ایسنا/همدان خانه ام ابریست اما ابر بارانش گرفته ست.

در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم، من به روی آفتابم می برم در ساحت دریا نظاره.

و همه دنیا خراب و خرد از باد است و به ره، نی زن که دائم می نوازد نی در این دنیای ابر اندود، راه خود را دارد اندر پیش.

زاده ی دهکده ای به نام یوش در مازندران است.

خودش می گوید: زندگی بدوی من در بین شبانان و ایلخی بانان گذشت که به هوای چراگاه به نقاط دور ییلاق و قشلاق می کنند و شب بالای کوه ها ساعات طولانی با هم به دور آتش جمع می شدند.

از تمام دوره ی بچگی خود، من به جز زد و خوردهای وحشیانه و چیزهای مربوط به زندگی کوچ نشینی و تفریحات ساده ی آن ها در آرامش یکنواخت و کور و بی خبر از همه جا، چیزی به خاطر ندارم.

منوچهر آتشی درباره ی پدر شعر نو ایران معتقد بود نیما در نخستین نگاه به هر شعرش، به ما می گوید که اول مازندرانی بعد ایرانی و سپس جهانی است، برای همین است که ما در بیش ترین شعرهایش قبل از هرچیز و هرکس خود نیما را آن هم در کسوت نمادگونه می بینیم.