چرا خیابان جای صندوق رای را گرفت؟ 

آنچه مثل آفتاب هویداست و نمی شود آن را انکار کرد این است که این انگاره در ذهن مردم شکل گرفته که برای تغییر در جامعه نمی توان به صندوق رای امیدوار بود.

- در حال مرور فیلم های قدیمی بودیم که به فیلمی از ورزشگاه 12 هزار نفری آزادی رسیدیم.

فیلم را سال 92 برداشته بودیم.

آن زمان که حسن روحانی برای سخنرانی انتخاباتی به ورزشگاهی آمده بود که مردم سال ها در آن شاهد افتخار آفرینی ملی پوشان والیبال ایران بودند.

  شوری به پا بود.

همه با هم سرودهای ملی می خوانند و از شعارهای انتخاباتی حسن روحانی حمایت می کردند.

همان جوان ها یک ماه تمام در خیابان به صورت چهره به چهره مردم را دعوت به حضور در انتخابات می کردند و از آینده روشن می گفتند.

  جوان هایی که در سال 88 یکبار سرخوردگی را تجربه کرده بودند اما امید داشتند بازهم از طریق صندوق رای به اهداف خود برسند.

همانگونه که جوانان در سال 76 با یک اتحاد مثال زدنی به آنچه می خواستند رسیدند.

البته که فقط جوان ها نبودند اما در این نوشتار می خواهم از جوانان بگویم که این روزها در دانشگاه، مدرسه و خیابان شیوه دیگری به غیر از صندوق رای برای شنیده شدن حرف هایشان انتخاب کرده اند.

  همان هایی که سال 96 هم به میدان آمدند و حرف خود را به کرسی نشاندند که مسیر آینده کشور را مشخص کنند.