ریتم صفر؛ ریتم خشونت

این یادداشت در ضرورت محکم کردن جای پا، و سپس انتخاب جای دست مناسب، نوشته می شود.

در این صورت اقدام به حرکت و پیش روی میسر شده و امیداواری به طی مسیر بیشتر می شود.

-   خبرگزاری فارس؛ یادداشت- جعفر علیان نژادی: این یادداشت در ضرورت محکم کردن جای پا، و سپس انتخاب جای دست مناسب، نوشته می شود.

در این صورت اقدام به حرکت و پیش روی میسر شده و امیداواری به طی مسیر بیشتر می شود.

انتخاب جایگاه لغزان یا کم اطمینان، طی مسیر را مشکل می سازد.

گویا فرد از  همان ابتدا انتخاب کرده است، هر گام او، واجد مقادیری شک و تردید نیز باشد.

به عنوان مثال فرد  انتخاب می کند با عبور از لبه پرتگاه، بجای قدم زدن در  پهنه و عرض مسیر، تشویش و اضطراب را چاشنی کار خود کند.

هر چند شاید آگاهانه به اینکه ممکن است در گام بعدی زیر پای او خالی شود و احتمالا سقوط کند، معترف نباشد، اما انتخاب او نشان می دهد، به طور ناخودآگاه احتمال سقوط را پذیرفته است.

مثال دیگر، حکایت صخره نوردی است که بدون تجهیزات، عزم صعود از یک صخره سخت و خطرناک را می کند.

او که مطمئن از مهارت صخره نوری خود است، طناب و قلاب را کنار می گذارد و خطر سقوط را ناخودآگاه می پذیرد.

چنین انتخاب هایی، بدون محکم کردن جای پا، نشان می دهد، اطمینان فرد برای رسیدن به مقصد، خدشه دار شده است.