عشق به امام حسین و الگوی دولت - ملت در ایران

 به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، یک جامعه لزوما در نفی دیگری نیست که می تواند تعینی داشته باشد (آنچنان که هگل می گوید)، بلکه می تواند در اثبات خویش نیز نامتعین بوده و همواره در حال صیروریت باشد (آنچنان که دلوز با الهام از اسپینوزا و برگسون معتقد بود).

- حب الحسین یجمعنا به این حقیقت اشاره دارد که عشق به حسین دارای یک منطق دیفرانسیل است.

در این منطق عشق پدیده ای زایا است؛ همچون دور هرمنوتیکی خود را به وجود می آورد و تداوم می بخشد.

 به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، یک جامعه لزوما در نفی دیگری نیست که می تواند تعینی داشته باشد (آنچنان که هگل می گوید)، بلکه می تواند در اثبات خویش نیز نامتعین بوده و همواره در حال صیروریت باشد (آنچنان که دلوز با الهام از اسپینوزا و برگسون معتقد بود).

برای آن که هر جامعه تفاوت خود را همواره تکرار کند، نیاز است تا ارزش ها نه به مثابه کیفیات ثابت بلکه به عنوان امکان های هستی در صحنه حاضر شوند.

وقتی به سراغ هستی ایرانی می رویم این عدم تعین و تفاوت وجوه ویژه خود را دارند، اما نه به مثابه کیفیات ثابت بلکه به مثابه ی در جهان بودنی متمایز که همیشه در حال دگرگون شدن است.