آیت الله مدنی از پیاده روی تا هروله در مسیر اربعین/ «ولدی! انت مقتول»

خبرگزاری فارس-همدان، علی پنبه ای: کاروان سید معتبر بود و هر سال چندباری راه کربلا را در پیش می گرفت.

آن سال ها در حوزه علمیه نجف هم درس می خواند و هم درس می داد؛ سید زمان زیادی لازم نداشت، تا میان دل ها جایی برای خود بی آنکه بخواهد باز کند.

نقل است در آن روزگار دو کاروان معروف بود که طلبه ها را راهی طف می کرد؛ آخر واحد عملی درس آموزی در مکتب حسین(ع)، پیاده روی به سوی گنبد و بارگاه نینواست پس این دو قافله آوردگاه عاشقان بود که این واحد عملی را به اختیار گرفته بودند، پس نخستین  قافله منسوب به سید ماست و دیگری شیخ محمدعلی حلیمی کاشانی .

بگذریم؛ اما دل سپردن به سید کار ساده ای بود، او هم قافله سالار پاها بود و هم قافله سالار دل و قلب آنها.

نام حسین(ع) بس بود که محاسن صورتش را یک دست خیس کند و هر قطره اشکش برای حسینی کردن یک نفر کافی.

صحرانشینان میان نجف و کربلا صدای  پایش را می شناسند، ندای یا حسینش، برای آنها آشناست و زمزمه آن دق البابی است تا به استقبالش بیایند و به حرمت نام حسین(ع) میزبان او و  قافله اش بشوند در صحرای گاه سوزان و گاهی سوزناک.

همراهان سید به 40 تا 50 نفر می رسند، تعدادی ثابت قدم هستند و هر بار با قافله حسینی او هم نفس؛ در این میان گاهی رهروان تازه ای یافت می شوند تا دلشان بلرزد از هروله سید و ندای سوزناک یا حسینش.