روضه نقد!

دخترک آخرین دانه را می اندازد توی تسبیح و ذوق زده گره اش را محکم می کند.

دست بند را می گیرم و می گذارم توی مشت کوچکش و پیشانی اش را می بوسم.

می پرد توی بغلم و آهسته توی گوشم می گوید: - گروه زندگی: دخترک گوشه تکیه نشسته بود و پاهایش را بر زمین می کوبید.

گاهی وسط  گریه هایش، جیغ های بنفش پیاپی می کشید.

مادرش هم بی اعتنا پاهایش را توی سینه اش جمع کرده بود،چادر روی صورت انداخته  و تسبیح می چرخاند.

چند باری برای دخترک شکلک در آوردم تا شاید کمی آرام شود اما فایده که نداشت هیچ، صدای جیغ هایش هم بلند تر میشد! چند تا شکلات از توی کیفم درآوردم و برایش تکان دادم، اما بیدی نبود که به این بادها بلرزد.

دوست داشتم آن آمپول و سوزن خیالی که عمری توی مسجد و هییت قرار بود از کیف زن ها دربیاید و به ما بخورد را از توی کیفم دربیارم، تا شاید دخترک آرام بگیرد.

دروغ چرا مرد این تونل وحشت ساختن ها هم نیستم! دست و پای قضاوت کردن مان را هم بسته است این بحث های گروهی مادرانه و نمی گذارد حتی توی دلت بگویی: چه مادر بی خیا.

استغفرالله زن های هییت از جیغ و گریه دخترک به تنگ آمده اند و مدام چشم غره اش می روند.

اما اون بی اعتنا کار خودش را می کند.

یک دفعه پیرزنی از گوشه تکیه برمی خیزد و به طرفم می آید.