میراث بی قدر شده نیمایوشیج /نگاهی به سیر شعرنویسی در دوران معاصر

پس از فروکش کردن تب آوانگاردیسم و پست مدرنیسم شعر ایرانی، کم کم فضای ادبی را در اختیار گرفتند و جریانی پدید آوردند که می توان از آنها شاعران نوشصتی یاد کرد.

- پس از فروکش کردن تب آوانگاردیسم و پست مدرنیسم شعر ایرانی، کم کم فضای ادبی را در اختیار گرفتند و جریانی پدید آوردند که می توان از آنها شاعران نوشصتی یاد کرد.

علی خوشتراش در همشهری آنلاین در یادداشتی به بررسی زبان در شعر دهه های 60 و 70 پرداخت و نوشت: دریک ساختار منطقی هیچگاه رفتارهای سنتی و مدرن با هم روبه رو نمی شوند بلکه مانند دو عابر در کوچه ای تنگ و باریک به هم بر می خورند، نگاهی به هم می اندازند، بعد یکی زدتر به دیگری راه می دهد که بگذرد.

اما اگر این دو نفر پایبند منطق نباشند بی شک به جای راه دادن؛ راه همدیگر را سد می کنند و در نهایت زمان بیشتری از یکدیگر می گیرند و در کوچه می مانند.

داستان سنت گرایی و نوگرایی ادبی در ایران معاصر چیزی شبیه رویارویی این دو عابری است که به جای فرصت دادن به دیگری راه را بر همدیگر بسته اند و ادبیات را به جایی کشانده اند که نباید می رفت.

در نزاع یاد شده تنها چیزی که باقی مانده رواج نوستیزی در سنت گرایان و سنت گریزی در نوگرایان است.

این کشمکش های ادبی که با ظهور نیما یوشیج آغاز شده و اوج آن تا اوایل سال های 60 بوده و هنوز ادامه دارد، موجب شد نوع�