شیوه «شهید چمران»، نیاز امروز ماست

نام مصطفی چمران بیش از آنکه احترام برانگیز باشد افتخار برانگیز است.

افتخار برای ملتی که هیچگاه در برابر بیگانه سر خم نکرد و در برابر ترس و تسلیم زمامدارانش همواره فریاد عصیان را سر داد.

چمران؛ مرد تصمیم های بزرگ و تاریخ ساز بود.

مردی که آرمانش رستگاری انسان و آگاهی بشریت بود.

رهایی از گمراهی و رستن از غفلت و رخوت در جای جای افکار و رفتار و گفتار او جاری است.

چمران؛ خوشی روزگار در امریکا را وا نهاد و به خطرناک ترین و سخت ترین منطقه رفت: لبنان و همه دریافتند که دانشجوی برگزیده دانشگاه برکلی در رشته الکترونیک و فیزیک پلاسما درد انسان دارد.

چمران؛ مظلومیت ها را می دید و سلاح به دست گرفت.

مردی که به زیبایی و لطافت طبع مشهور بود ناگهان محور یک مبارزه شد.

مبارزه با متجاوزی که به سرزمین های اسلامی طمع کرده بود و در رأس آن ها بیت المقدس؛ و اینگونه مصطفی از میان زندگی مرفه یک محقق در نیوجرسی و ماندن در کنار مبارزان مسلمان مصر و سپس لبنان یکی را برگزید.

راهی سخت با آینده ای مبهم.

راهی که خود آن را اینگونه توصیف می کرد: آنچه که مهم است این حقیقت روشن است که ما در هر قدم و عملی جز رضای خدا و جهاد فی سبیل ا.