«علی آقا»؛ مردی که لبخندش جاودانه شد/ از ولایتمداری تا مردمداری

تمام این سرزمین سربلند، همه جای خاک این وطن شقایق زار است.

تا به یاد داریم کبوترهای دلاور، این قهرمانان بی مانند میهن، خاک سبز وطن را از دسترس دشمن بیرون کشیده اند.

- خبرگزاری فارس - همدان: سال ها کنارش سعادتی دست داده بود تا روزگار بگذرانم.

تیراندازی، دوچرخه سواری یا پاس.

بهانه زیاد بود برای صحبت با حاج علی.

اما او کم در دسترس بود.

گاهی سوریه، گاهی عراق و گاهی هم مناطق محروم.

هر که لبخند علی آقا را دیده باشد، خاطرات شیرین تری برای تعریف کردن دارد.

در همین همدان هم دست نیافتنی بود به عبارتی و دست آخر هم دستش به آسمان رسید.

آنطور که باب میلش بود و می خواست.

اصلا می دانید؛ واقعیت این است که زور کلمات به توصیف علی آقا نمی رسد.

به هر دری می زنیم تا شاید حق مطلب ادا شود، تهِ نوشته به بن بست می خورد.

سخت است نوشتن برای مردی که لبخندش اعجاب انگیز بود.

خنثی کننده تمام غم و غصه ها و خالی از ادا و اطوار.

یکی از دوستان تعریف می کرد که علی آقا روزی در برخورد با دختر و پسری که به قول امروزی ها حجاب درست و درمانی نداشتند، چنان رفتار کرد که همان خانم شیفته اخلاق و مرام علی آقا شد و اتفاقا مدتی بعد هم در یک هیات ورزشی که سردار شهید علیرضا شمسی پور ریاستش را بر عهده داشت، به عنوان منشی مشغول به کار شد.