همراه با مرزبانان روزه دار منطقه دوغارون

به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد، ساعت حدود یک عصر است و قرار است سفری کوتاه به مرزهای شمال شرقی و به طور مشخص، نقاط مرزی شهرستان تایباد داشته باشیم.

راس ساعت، خودرو مرزبانی در محل قرار حاضر می شود و سفر به سمت مرز تایباد آغاز می شود.

با وجود آن که شیشه خودروها به دلیل هوای سرد و بارانی که از شب گذشته مشهد را فراگرفته بالا است، اما نگاه ها و رفتار متفاوت سرنشینان دیگر خودروها به سرنشینان این خودرو مرزبانی متفاوت است.

کم کم به خروجی مشهد می رسیم.

با برآوردهای من، تقریبا 2 ساعتی را قرار است در راه باشیم.

با وجود این که سایر سرنشینان خودرو در حال گفت و گو هستند و گاه بلند هم صحبت می کنند، در میان راه گاهی خوابم می برد.

بیدار می شوم و می بینم که هنوز راه باقی است.

آیا این سفر به مرز و طی این مسیر نه چندان کوتاه واقعا این همه ارزش دارد؟ نمی خواهم از همان ابتدا قضاوت کنم و سعی می کنم با خویشتنداری، قضاوت در این باره را به پایان سفر موکول کنم.

کم کم که به انتهای مسیر که نزدیک می شویم، سکوت در خودرو نیز بیشتر می شود.

گویا این رسم مرزبانی است که در اطراف مرز، بیشتر گوش و چشم بود تا زبان؛ و باید سکوت کرد و چشم چرخاند تا چیزی از نگاه ها خارج نماند.