گذری 62 ساله از زخم زمین بر دل شهر بدون کوچه ایران

سال های ویرانی تا رنگ آبادی از آن روزها سالها گذشته است اما روایت های آن هنوز پابرجاست، روایت در هم شکستن لار تا سربرآوردنش از میان خرابه ها را بهترین کسی که مو به مو وصف کرده است صمد کامجو محق لارستانی است که سینه اش مالامال حکایت آن روزهاست.

صمد کامجو  در گفتگو با خبرنگار فارس در لارستان، از آن حادثه دلخراش چنین می گوید: شصت و دو سال پیش روز چهارم اردیبهشت 1339 به یکباره زمین لار اسیر چنگ زلزله ای 6 ریشتری شد، زلزله ای که مدتش 34 ثانیه بود اما شهر را ویران ساخت.

کانون زلزله محله های آب فروشان (مسجد جمعه، سادات و صاحب الزمان) و حوالی بازار کهنه بوده و  علاوه بر لار مناطق  تابعه این شهر از جمله دهکویه، کهنه، مزیجان، شاه غیب، بیخو، درز و سایبان خسارت سنگین دیدند؛ البته این زلزله گراش و اوز را نیز لرزاند.

این محقق لارستانی که  روایت گری ان روزها چنگ بر دلش می زند جان باختن کودکان مدرسه ابتدایی را تلخ ترین حادثه آن روز می داند و بیان می کند: عجب روز سختی بود، هیچ گاه جان باختن آن کودکان معصومی که مهیای جشن روز کودک شده بودند از اذهان پاک نمی شود، آن زلزله سراسر غم، درد و رنج بود اما داغ کودکان دردش را مضاعف تر کرده است.

340 کُشته و 600 مصدوم در زلزله لار کامجو افزود: آن حادثه در هم کوبنده که لار را به ویرانه تبدیل کرده بود 340 نفر را به کام