این صلح کم از آن قیام نداشت!

امام در روز بیست و یکم رمضان سال 40 هجری بر اثر زهری که از نگاه نامشروع ابن ملجم به شمشیر اضافه شده بود، به شهادت رسید و او را شبانه و مخفیانه در خارج از کوفه محلی که به آن نجف یا نیجف گفته می شد، - علی متقیان طی یادداشتی در ایسنا نوشت: روزگار امام علی (ع) در کوفه پس از اعلام رأی ناعادلانه و انحرافی ابوموسی اشعری و مخالفت خوارج با حکمیت به سختی می گذشت.

اختلاف هایی که بین مسلمانان بر سر حکمیت پدید آمده بود، از یک طرف و جدا شدن عده ای از طرفداران تندرو حضرت در اعتراض به پذیرش حکمیتی که خود بر امام تحمیل کرده بودند، و آغاز مقابله رسمی خوارج با امام، از سوی دیگر، کار را بر ایشان سخت کرده بود.

از طرفی در دیگر سرزمین اسلامی، معاویه به عنوان خلیفه خودخوانده در شام، علیه حکومت امام علی (ع) توطئه می کردند و گروه های راهزنان و مزدوران خود را تشویق می کرد که کوفه را ناامن کرده و دست به سرقت های ایذایی و آتش زدن خرمن ها و ضربه های اقتصادی و اجتماعی در مقر حکومت امام علی (ع) را ناامن جلوه دهند؛ به صورتی که مردان کوفه دیگر برای اعزام به جبهه آماده نمی شدند و دعوت امام را اجابت نمی کردند.

ناامنی در شهر، حمله به روستاهای اطراف و غارت اموال مردم و سرقت و زورگیری زینت آلات زنان توسط عمال معاویه، کار را چنان بر امام سخت کرده بود که فرمود: اگر مردی بشن�