ضرورت های طرح آمایش سرزمین

نزدیک 6 دهه از ارائه نخستین طرح آمایش سرزمین در ایران میگذرد اما با این حال آنچه در عمل قابل رویت است، بی نظمی و بی عدالتی افسارگسیخته و زیان باری است که روز به روز بر شدت آن افزوده می شود.

در تعریف آمایش به شناخت و استفاده بهینه و عقلانی از امکانات موجود در یک فضای جغرافیایی مانند جمعیت یا زمین، در راستای دستیابی به اهداف کلان اشاره می شود.

عدم توجه به ظرفیت ها و ویژگی های خاص هر منطقه از سرزمین ایران در طرح های توسعه موجب شده تا علاوه بر انباشت امکانات و ثروت در مناطق خاص و گسترش بی عدالتی فضایی، معضلات فراوان دیگری همچون تخریب محیط زیست، گسترش مهاجرت معکوس و غیره نیز گریبان گیر کشور شود.

تک ساخت بودن یا اصطلاحا تمرکز گرایی در ساختار سیاسی کشور، تقسیم بندی نامناسب و غیر علمی سیاسی- اداری کشور، فقدان وحدت نظر و هماهنگی بین نهاد های مسئول, عدم توجه به مساله مهاجرت و جمعیت، عدم توجه به تمام ابعاد آمایش به صورت متوازن از مهمترین عواملی است که در کنار فقدان طرح آمایش موجب توسعه نامتوازن و گسترش فقر و بی عدالتی اقتصادی و انسانی در کشور شده است با وجود مشهود بودن مشکلات نامبرده، متاسفانه گویا هیچگونه عزم و اراده جدی نسبت به ارائه یک طرح کارشناسی شده و جامع برای آمایش سرزمین در ایران وجود ندارد و مجلس به عنوان قوه قانون گذار