امام حسن مجتبی منا کرم و مایه تکامل خیر

نیمه ماه رمضان زمین و زمان میزبان قدوم امامی شد که نامش مایه زیبایی و وجودش معنا کننده کرم و کلامش مایه تکامل زمین و زمان شد.

- به گزارش خبرگزاری فارس از شیرا، مدینه، به پیشواز ثمره قلب پیامبر می ‏رفت و نخل‏ ها انگار قدبلندتر شده بودند، شاید به احترام او بود که از جایی برخاستند.

  تازگی هوا تازه تر شده بود، فرشتگان، فوج فوج می ‏آمدند و بال بر گهواره تو می‏ ساییدند، زمین، متبرک شد و شانه‏ هایش زیر قدم ‏هایت، به یاد وزن مسیح افتاده بود.

متولد شدی و خاک، گویی دوباره آفریده شد، سرزندگی از سر و روی زمین می‏ بارید و طراوت روی تمام ذرات هوا پاشیده شده بود.

آمدی تا نیمه ماه ناتمام نماند و قدوم کریمانه ات زینت بخش زمین شد و عطش سوزاننده رمضان پایان یافت و خانه ای در کوچه بنی هاشم روشن تر از همیشه پدر شدن امام متقین و مادر شدن سیده زنان عالمین را جشن گرفت.

سوره حسن جمالت در خانه وحی نازل شد و صدای دل انگیز کودکی از چشمه سار کوثر ، زمین را به عطر کرامت معطر کرد و نتیجه تلاقی دو دریا، مرج البحرین یلتقیان را تعبیر و اقیانوس ها را میزبان لولو و مرجان کرد تا حامل قران و سبط اکبر شوی و مجتبی مسما یابد.

15 رمضان، ستاره ‏ها دیدند که در زمین، ماه نورسیده ‏ای در قنداقه متبرکش، به سمت آسمانیان لبخند می‏ زند.