جامعه امیدوار از هیچ به همه چیز می رسد/با «امان اللّه قرایی مقدم»، درباره امید و ردپای آن در جامعه

«امید»، کلیدواژه ای که داشتن یا نداشتن آن می تواند عزت و ذلّت کشورها را به دنبال داشته باشد.

امید، کلمه نیست که فقط گفت و شنید یا نوشت و خواند؛ - گروه جامعه؛ نعیمه جاویدی: ما آدم های رسیده به ته خط خستگی از سالِ کهنه، خدا خدا می کنیم و هزار بار برنامه های زندگی مان را بالا و پایین تا با شرایط موجود با همان سختی هایی که امانمان را بریده و شاید هنوز توی زندگی هایمان هست با همین امکاناتی که  داریم، روزهایی خوب با حال خوب برای خود و اطرافیانمان رقم بزنیم.

تلخی های سال قبل را مثل ابزاری در دست، تجربه راه سال جدید می کنیم و شیرینی هایش را آذوقه راه تا هروقت کم آوردیم و خسته شدیم، خاطره اش را مرور کنیم و دوباره جان بگیریم برای ادامه دادن.

اسم این کاری که ما انجامش می دهیم امیدواری است.

ما باور داریم روزهای آینده می تواند و شاید حتی باید بهتر از امروز باشد، پس برایش تلاش می کنیم.

هریک از ما اما فقط یک نفر از این جامعه بزرگ هستیم، امیدواری اجتماعی ، جامعه امیدوار چه تعاریف و شرایطی دارد؟ سرنوشت جامعه ناامید به کجا ختم می شود و برای تقویت و در صورت لزوم، ترمیم امید و اعتماد اجتماعی، مسئولان چه راهی پیش رو دارند؟ اینها مجموع پرسش هایی است که از امان الله قرایی مقدم ؛ یکی از جامعه شناسان بنام کشور پرسیده ایم و پاسخ هایش خواندنی است.