فتح خون

حسین (ع) می فرماید «این را بدان، هر کسی از شما بنی‏ هاشم که در این سفر به من ملحق شود، آخرِ کارش شهادت است و هر یک از شما که از همراهی من خودداری ورزد، - به گزارش خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی در یادداشتی نوشت: نه من واعظم و نه اینجا منبر اما لااقل در روز میلاد حسین بن علی (ع) می خواهم او را طور دیگری ببینم.

بیایید این بار حسین (ع) را نه امام و نه نواده ی آخرین پیام بر خدا و نه حتی شهیدی به خون پیچیده و سزاوار اشک، که انسانی به پا خواسته تعبیر کنیم؛ مردی پنجاه و چند ساله، اصل و نسب دار، بزرگ قوم، با عقبه ای درخشان و جایگاهی اجتماعی که هر گاه در کوچه های مکه و مدینه قدم می نهاد پیر و جوان و دوست و دشمن در برابر هیبتش به ادب و احترام دست بر سینه می گذاشتند و سر خم می کردند.

حسین (ع) همه چیز داشت.

اراضی، خانه، مَرکب هایی راهوار و زندگی؛ حسین (ع) فقیر نبود و یک انسان جز این آسایش مگر چیز دیگری می خواهد؟ نان و مال و سقفی که از سرد و گرم روزگار امانمان دارد و جایگاهی که همسانان را به تحیر وا دارد و همین.

پس حسین (ع) را چه شد که دست رد به تمام این ها زد و پیش از قصد عزیمت به میدان، اینگونه خطاب به بنی هاشم نامه نوشت که: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ مَنْ قِبَلَهُ مِنْ بَنِی هَاشِ�