مسئولیت «انسان بودن» 

مبعث تنها یک روز و یا واقعه ای تاریخی محدود به زمان و مکان خاص نیست، بلکه تجلی رحمت الهی در قامت پیامبری برگزیده شده، برای مبعوث شدن انسان در پهنای زمان است.

- پیامبر(ص)؛ آن روح رحمانی، آن خورشید عالم تاب، آن احمد محمود، به انسان سرکوب شده، زنده به گور شده و به خواب رفته در زیر خروارها خاک شرک و جهالت، هویت و معنا بخشید و روح تازه ای در وجود او دمید و او را از صغارت به حیات، پویایی و آگاهی رساند؛ گویی که از نو آدمی و عالمی دیگر پدید آورد.

او، بت پرستی و شرک را به خداپرستی و ایمان؛ جهالت را به عقلانیت؛ تبعیض را به عدالت؛ جنگ و عداوت را به صلح و دوستی؛ کینه توزی و انتقام جویی را به بخشش و گذشت؛ تحجر و جزم اندیشی را به نواندیشی و آزاداندیشی و بردگی را به آزادگی مبدل ساخت تا انسان به گوهره انسانیت وجود خویش واقف شود و بداند که تجلی مظهر خداوند و علت غایی خلقت جهان است.

پیامبر(ص) بار سنگین مسئولیت و امانت نبوت را بر دوش کشید، تا انسان و انسانیت برانگیخته شود، او با اینکه در این راه، مرارت و سختی ها به جان خرید، اما سرافرازانه و متعهدانه به عهد امانت وفا کرد و رسالت اش را به انجام رساند، تا خاتم رسولان الهی باشد.

اما اینک نوبت مسئولیت پذیری ماست که در امتداد بعثت نبوی، برانگیخته شویم و بار سنگین مسئولیت انسان بودن را بر دوش بکشیم و به �