احمد لاینصرِف

«به نوشته باقر عاقلی، احمدشاه در زمان جنگ و اشغال کشور، آن زمان که «مردم ایران در قحط و غلا غوطه ور بودند و بعضی از مردم از خون و پوست مردار ارتزاق می کردند، - به نوشته باقر عاقلی، احمدشاه در زمان جنگ و اشغال کشور، آن زمان که مردم ایران در قحط و غلا غوطه ور بودند و بعضی از مردم از خون و پوست مردار ارتزاق می کردند، به فروش گندم های خود پرداخت و از این رو مردم به جای سلطان احمدشاه، به او لقب احمد علاف دادند.

به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: به بزدلی مشهور بود و تقریبا همه می دانستند به درد هیچ کاری نمی خورد.

یکی از سروده های مشهور ایرج میرزا به همین واقعیت اشاره دارد.

فکرِ شاهِ فطِنی باید کرد شاهِ ما گُنده و گول و خِرِف است تخت و تاج و همه را وِل کرده در هُتل های اُروپ مُعتکف است نشود منصرفِ از سیرِ فرنگ این همان احمد لاینصرِف است گویا تا زمانی که پدرش، یعنی محمدعلی شاه مخلوع، زنده بود، خودش را شاه نمی دانست و هر بار که صحبتش پیش می آمد، برای یادکردن از پدرش از لفظ باباشاه استفاده می کرد.

کم سن و سال بود که مشروطه خواهان - بعد از فتح تهران - او را روی تخت سلطنت نشاندند و تا رسیدن به سن مناسب تاجگذاری، نایب السلطنه ای برایش انتخاب کردند.