شایسته تقدیر جلال آل احمد: با توصیه رهبر نویسنده شدم/ می نویسم به خاطر ایدئولوژی ام

همدان؛ سولماز عنایتی: بی نام پدر بهانه ای شد تا بین بی قراری های اسفندماه قرار و مدار یک ساعتی با سیدمیثم موسویان بگذارم تا دقیقاً میان بدوبدوهای آخر سالی و لحظات آغشته به اضطراب کمی هم در دنیای قصه پرداز نویسندگان غرق شوم.

گفت وگویی که سر ساعت و بدون فوت وقت با سوال ـ چرا بی نام پدر ؟ ـ آغاز شد؛ داستانی جذاب و سیال که با خواندن چندورقی از آن بی اختیار بخش بزرگی از ذهنم در سطرهای کتاب جا ماند.

این اثر خواندنی شایسته تقدیر چهاردهمین دوره جایزه ادبی جلال آل احمد در سال 1400 شد و توجه صاحب نظران در این عرصه را به خود جلب کرد.

اما پاسخ چرا بی نام پدر ؟ را از زبان آقای موسویان نویسنده دهه شصتی که اولین نقطه اشتراک من و او همین دهه تولد است را با هم می خوانیم.

موسویان می گوید: مهمترین دلیل برای انتخاب اسم این اثر رد پای پدرم در جای جای کتاب و ابراز قدردانی از او بود؛ همچنین شخصیت اول داستان با وجود اصل و نسب قدیمی در سراسر قصه متهم به بی پدری است و در پایان هم پدر و پسر در برابر هم قرار خواهند گرفت بنابراین به نظرم بهترین اسم برای این اثر بی نام پدر است.

بی نام پدر؛ ادای یک احترام اسامی آثار ادبی دریچه ای برای ورود هستند و موسویان در این مرحله از آزمون ویترین اثر، سربلند بیرون آمد؛ حال  چندورقی از اثر را مرور می کنم و به شیوه نوشتاری نو و