نوستالژی نوشت افزارهای بی کیفیت / چگونه بازار را از خارجی ها پس گرفتیم؟

آیا دیده اید که برخی پیرترها موقع نوشتن، نوک مداد را به زبانشان می زنند؟ دیده اید که برخی میانسالان مداد و پاک کن را بو می کنند؟ این ها بی خودی نیست و داستان دارد؛ - گروه تاریخ خبرگزاری فارس ـ امین رحیمی: الان دیگر کسی چندان اهمیتی نمی دهد؛ انواع نوشت افزار ایرانی و خارجی در دسترسی است و کیفیتشان هم خوب است و مشکلی ندارند.

ولی روزگاری بود که مداد مگر می نوشت؟! باید حتما نوک آن را به زبان می زدی تا نم بگیرد و رنگ بدهد به کاغذ.

روزگاری کاغذها کاهی و زرد و زِبر بودند و گاهی آنقدر کاهی بودند که صاف نوشتن روی آن ناممکن بود و کوچکترها بهانه می گرفتند که اصلا روی این کاغذ نمی توان نوشت؛ داستانی بود! پاک کن پاک نمی کرد و بیش تر کاغذ را کثیف می کرد و مدادهایی بود که موقع تراشیدن و نوشتن مدام و مدام نوکشان می شکست و عاقبت چند کلمه بیشتر ننوشته بودند که تمام می شدند.

خودکارهایی بودند که نشتی داشتند و جوهر پس می دادند روی لباس و کیف مدرسه و جامدادی بچه ها.

روزگارانی بود که داشتن مداد نوکی رؤیایی برای خودش و مداد قرمز افسانه ای بود برای یک نسل و مدادرنگی دنیایی بود از نوعی دیگر! نوشت افزار روزهای سختی گذراند تا به امروز برسد برای ایرانی ها و دیگر مشکلی نباشد برای نوشتن.