وقتی روزگار «ناصرسیاه» سفید شد/ از لوتی گری تا دکه ای که به نام «امام» شد

به یکباره «ناصر» روزهای جوانی را به شب های مبارزه گره زد و در بحبوحه اعتراضات به طاغوت، خط و ربطش، خط و ربط امام(ره) شد و نور چشمی شهید مدنی، - خبرگزاری فارس- همدان، سولماز عنایتی: فکرم را سایه زدم، سایه سیاه و سفید روزهای دور و سُر خوردم در یاد تاریخ تند تند ورق زدم، وای از آن روزهای خونین و پرشور، از پچ پچ های نوجوانان و اعلامیه های پنهانی، از تعقیب و گریز مبارزان و ساواکی ها یا شعارهایی که بانگ آزادی سر می داد.

بی اختیار مشت گره کردم و قلم دوش تاریخ فریاد زدم گویی هم قافیه انقلابیون شدم، از همان حماسه های مردمی، راهپیمایی ها و طنین الله اکبرها.

شعار دادم و در تصویر سیاه و سفید آن روزها که رنگی ترین خاطرات این مرز و بوم است غرق شدم، میان سطر به سطر کتاب دیروز.

چه قصه های نابی از جوانمردی و مبارزان جان بر کف و گلگون کفن می توان نوشت.

از انبوه حکایت های گفتنی، بین تظاهرات خیابانی و هیاهوی شهر ناصر را یافتم؛ جوانی قوی هیکل و ورزشکار، قدبلند، سیاه چرده با موهای صاف و درخشان روی پیشانی و مخلص کلام، آزاده.

ناصر سینمای آن روز ناصر شریفی نیا در سال 32 در محله پل پهوانای همدان چشم بر جهان گشوده بود، بعد از دوره ابتدایی جامه کار بر تن پوشیده و کمک خرج خانواده شد، از سال های نوجوانی هم ورزشکار و در رشته کُشتی کج مقام آور بود.