تا به چشمانِ سیه «سُرمه» درانداخته ای...

دوده سیاهی ست که در چشم و پشت پلک ها کشَند.

عرب زبان ها «اَثمَد»، و گذشتگان «کَحْل» می خوانندش.

«تَکَحُّل» هم فعلی ست که برای نشان دادن آن استفاده می ‎ شود.

- عکس از آرشیو موزه ملّی ملک برداشته شده و مربوط به سرمه دانی برنجی از زمان صفویه است دوده سیاهی ست که در چشم و پشت پلک ها کشَند.

عرب زبان ها اَثمَد ، و گذشتگان کَحْل می خوانندش.

تَکَحُّل هم فعلی ست که برای نشان دادن آن استفاده می ‎ شود.

قدیمی‎ ترها برای آرایشِ رخسارشان در کنارِ سرخاب و سفیداب، از آن زیاد استفاده می کردند.

اما تمام کاربری و خاصیتش به بزک دوزک محدود نمی ‎شد و حکیمان در وصفش می گفتند: نورِ چشم را زیاد می کند ! به گزارشِ ایسنا، سرمه ها انواعِ مختلفی دارند.

اغلب آن ها از پایه گیاهی هستند و از ترکیب و سوختن با موادِ معدنی یا شیمیایی به صورت پودری درمی آیند و آماده مصرف برای آرایش پلک چشم و مژه ‎ها می شوند.

دانه های روغنیِ بادام و فندق، هسته خرما، نارگیل، گرد برگ زیتون و ابریشم ماده اصلی و تشکیل دهنده اصلی سرمه ها بوده و هستند، اما بعضاً دیده می شود که مغزِ قلم گاو و دنبه گوسفند هم به این ترکیبات افزوده می شوند اما چندان به خاصیت آن نمی افزایند.

زغال، سُرب، آهن، سوزن و.