انقلاب به روایت مادران «بهمن»/ از «ایران» هوادار زنان تا پاسخ «کل عبدالله» به «اشرف»+ فیلم

سولماز عنایتی؛ من اگر ایران بودم، پرستار می شدم و جراحات ناشی از فقر و فلاکت مردم درمانده آن روزها را پانسمان می کردم، یا مرهمی می شدم برای زخم های ایران تکه تکه شده.

من اگر ایران بودم، دستم را برای یاری به سوی بانوان غیور سال های نه چندان دور، دراز می کردم و ردای مبارزه به تن می پوشاندم، پنجه در پنجه مرگ می افکندم و جای گلوله به گلوله را پینه می زدم.

شاید هم چون خانم طالبیان فریاد مقدس را به آسمان حواله می دادم و امیدوارانه آهنگ تغییر می نواختم؛ من اگر مبارز بودم پاشنه ور می کشیدم و دست در دست زنان آن سال ها شعار مرگ بر شاه را از میان بغض فروخورده گلویم داد می زدم.

من اگر آن روزها بودم، حتما مبارز می شدم و کف خیابان ها بانگ آزادی و استقلال سر می دادم؛ کاش من جزو زنان انقلابی 57 بودم، کاش من ایران بودم.

ایپزود ایران ایران ترابی در سال 1334 در شهرستان تویسرکان متولد شد، دست قضا و علاقه اش به تحصیل او را به سمت آموزشگاه ماماروستایی کشاند و پس از گذراندن آموزش یک ساله در دورترین روستای تویسرکان مشغول به کار شد.

این بانوی مبارز و پرستار کار سیاسی را از همان روستای دورافتاده آغاز می کند و با ماموران رژیم سر ناسازگاری می گذارد، برشی از خاطرات و مبارزات ایران ترابی از ماما روستایی در روستای کارخانه تا پیروزی انقلاب اسلامی در تهران را �