بانگ گردش های چرخ و خاک و گل در شهر ملی صنایع دستی ایران

 بالاخره بعد از سال ها تلاش و پیگیری مسئولان فرهنگی و اشتیاق هنرمندان سفالگر آذربایجان و شهر تاریخی کوزه کنان به ثمر نشست و گام های اصلی برای ثبت شهر کوزه کنان به عنوان شهر ملی صنایع دستی ایران برداشته شد.

تردیدی نیست که این حرکت فرهنگی می تواند حوزه های گردشگری ، اقتصادی و فرهنگی این منطقه از آذربایجان را تحت تاثیر قرار داده و دستاوردهای خوبی برای شاغلین سنتی و هنرمندان این شهر به ارمغان بیاورد.

به بهانه این خبر خوب و آشنایی با این شهر هنرخیز، بار دیگر سفری می کنیم به این شهر و کارگاه های تولید و عرضه سفال این شهر.

  *** اینجا سرزمین هنر کوزه گری است.

کوزه گرانی که دست در گِل، آب در خاک، پای در چرخ و چشم در کوره، کوزه ها می سازند و اسباب هنرورزی فراهم! اینجا کارگاه کوزه گری است.

جایی که ناخودآگاه یاد آن رباعی عارفانه، پر رمز و راز و معروف خیام نیشابوری می افتی که: در کارگه کوزه گری رفتم دوش دیدم دو هزار کوزه، گویا و خموش ناگاه یکی کوزه برآورد خروش کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش شعری کوتاه که حاوی معانی عمیق و راوی اسرار عظیم آفرینش است.

فانی بودن دنیا به عینه به تصویر کشیده می شود و چرخ های دوار آن، قدرت خالق جهان را دیگر بار پیش رخ تماشاگران متذکر می شود.