«از تبریز تا سمرقند؛ گاه پارسی، گاهی دَری»

محمدجعفر محمدزاده در نوشتاری به جغرافیای زبان فارسی پرداخته و می گوید: هرگاه دو واژه پارسی و دری کنار هم بیایند، دری می تواند صفتی برای پارسی باشد و مقصود از آن پارسی ادبی و هنرمندانه یا پارسی رسمی و معیار است.

- به گزارش ایسنا، این نویسنده و پژوهشگر در یادداشت خود با عنوان از تبریز تا سمرقند؛ گاه پارسی، گاهی دَری نوشته است: جغرافیای وطن پارسی گذشته گسترده و باشکوهی داشته است.

از فرارود تا شبه قاره، از آسیای میانه تا آناتولی و از آن جا تا بالکان، از میان رودان در غرب ایران تا هندوکش و کشمیر و هیمالیا در شرق، گویشوران زبان فارسی خارج از شمار بوده اند و شاعران و سخنوران آن بسیار، و هر کدام آثار ماندگاری به زبان فارسی آفریده اند که در ردیف شاهکارهای ادبی بشر به حساب می آیند: شاهنامه فردوسی، مثنوی معنوی و دیوان شمس ، غزلیات حافظ، کلیات سعدی و اندک رباعیات خیام از آن جمله اند که شهرت عالم گیر دارند.

افزون بر آن، در بیان فضیلت و ارزش های زبان فارسی هم هنرنمایی ها کرده اند.

پیش تر از حافظ و سعدی گفته ام و اینک به اشاره های قطران تبریزی، شاعر بزرگ سده پنجم و زاده تبریز و مدفون در مقبره الشعرای آن شهر، و نیز سوزنی سمرقندی، شاعر سده پنجم و ششم، می پردازم.