خرابه ای که سهم شهدای گمنام دارخوین شد

دور مزارها طواف می کنم، عطر تنهایی می دهد و بی مهری؛ عطر عکس های یادگاری ای که مسئولان گرفتند تا محکم تر روی صندلی های مدیریتی شان جا خوش کنند و خبرهایی که با تیترهای حزب الهی رسانه ها را پُر کرد.

- به گزارش خبرگزاری فارس از اهواز، مقصد خوزستان است؛ بزرگراه اهواز- آبادان، شهر دارخوین، گلزار شهدای گمنام.

پیکرهای مقدسشان اسفند و مرداد سال 1394 تفحص شد و یک سال بعد در تاریخ نهم مرداد ماه سال 1395 در این قطعه از زمین که قرار بود خوابگاه ابدیشان باشد آرام گرفت.

استخوان هایشان می گوید که بیست وپنج ساله اند و خاک روی استخوان ها نشان از محل شهادتشان می دهد: جزیره مجنون و فاو؛ کسی نمی داند آخرین باری که به آسمان چشم دوخته اند چه ذکری زیرلب داشتند، کسی نمیداند سرب گلوله ها چطور توی تنشان خوابیده، کسی نمیداند لب هایشان تشنه بوده یا سیراب، کسی نمیداند چقدر خون ازشان روی خاک این وطن پاشیده و چند روز؟ چند ساعت؟ یا شاید هم چند دقیقه به درد پیچیده اند.

اما یک نگاه به این مزارها کافیست تا دلت بلرزد برای مادری که هنوز چشم به راه است و پسری که چشم به راه تر؛ برای غربت دو سرباز رشید اسلام که با بی مروتی، خاطراتشان را پرت کرده ایم تا از گمنامیشان گمنام ترشان کنیم.