روایت تلخ پایتخت نشین هایی که حمام نمره می روند

قید حمام کردن در خانه را زده اند؛ می روند حمام نمره.

چاره ای ندارند.

- به گزارش ایسنا، روزنامه همشهری در ادامه نوشت: حمام کردن در خانه مساوی است با اینکه یک نفر پشت در بایستد، تشت های آب را بگیرد، از زیرزمین بالا بیاورد، ببرد تا سر کوچه بن بست و در جوی بریزد؛ یک بار هم نه چندین بار.

چاه حمام نزدیک 10 سال است که پر شده، انبارش را هرچه خالی می کنیم به یک سال نکشیده دوباره پر می شود.

سه بار هم که کارشناس و مأمور شرکت فاضلاب برای وصل کردن به فاضلاب شهری آمد، بعد از بررسی کردن همه جوانب گفت که اصلا و ابدا نمی شود برایش کاری کرد.

خطر ریزش چاه قطعی است و چاه که بریزد، هم خانه و جان شما در خطر است و هم خانه و جان همسایه.

چاره فقط تخریب این خانه فرسوده است تا بتوان چاه خانه را درنهایت به فاضلاب شهری وصل کرد.

اما کو پول و سازنده ای که ناجی ما باشد؟ کوچه های بن بست و تنگ در محله های اتابک، هاشم آباد، شیرازی و خاوران مثل پازلی که هزاران تکه نامرتب و ناهمخوان دارد، بی شمارند؛ کوچه هایی که در دل خودشان خانه های خموده و خسته جا داده اند؛ سازه های لرزانی که سال هاست ایستاده مرده اند اما باید بازهم کاشانه و سرپناه کسانی باشند.

زندگی در این خانه ها برای ساکنانشان عذاب آور است هرکس که آمده گره و زخمی عمیق بر دل آنجا زده.