چه کسی قذافی را کُشت؟/ کابوس آشفتگی به جای رؤیای دموکراسی

آیا باید به قذافی به مثابه نوستالژی نگریست و از رفتن او متأسف بود؟ نه! دیکتاتورها اکسیژن هوا را می مکند و در غیاب هوای آزاد و اکسیژن لازم برای حیات خود نیز از نفس می افتند.

- آیا باید به قذافی به مثابه نوستالژی نگریست و از رفتن او متأسف بود؟ نه! دیکتاتورها اکسیژن هوا را می مکند و در غیاب هوای آزاد و اکسیژن لازم برای حیات خود نیز از نفس می افتند.

سرنوشت قذافی و آن چوب یا خنجر اما این پایان را به فجیع ترین شکل ممکن رقم زد.

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- در دهمین سالگرد قتل فجیع معمر قذافی رهبر لیبی در 28 مهر 1400 خورشیدی ( 20 اکتبر 2011) حین فرار و احتمالا ترک کشوری که دهه ها حاکم بلامنازع آن بود، می توان پرسید آیا لیبیایی ها به دموکراسی رسیدند؟ آیا به صلح، عدالت و رفاه رسیدند؟ مگر مهم ترین خواست های جنبش ها و انقلاب ها همین چهار فقره نیست: آزادی، عدالت، امنیت و رفاه؟ پس چگونه است که اکنون نه امنیت دارند، نه آزادی، نه رفاه و نه عدالت .

یا دارند و ما خبر نداریم؟! و اگر خبر نداریم به خاطر آن است که دولت واحد ندارد و در طرابلس و بن غازی و جاهای معدود دیگر جداد جدا دارند زندگی خود را یم کنند و کشتن همدیگر یا از قبایل دیگر نیز بخشی از همین زندگی است.