رفوگری فرش؛ هنری در حال فراموشی

12رفوگری یا هنر مرمت فرش به روش هایی گفته می شود که معایب یا خرابی های فرش را اصلاح می کند.

رفوگری یکی از هنرهای اصیل و دیرینه در کشورمان است که همپای هنر فرش بافی به وجود آمده و حرفه ای است که جان دوباره به فرش می دهد.

ارزش هنر رفوگری وقتی بیشتر معلوم می شود که فرش گرانبهایی در معرض آسیب قرار گرفته و نیاز به مرمت داشته باشد.

با توجه به این که فرش نوعی منسوج کاربردی است و به مرور زمان و در نتیجه پوسیدگی یا بید زدگی یا رطوبت و آتش سوزی و پارگی و یا کثرت استفاده آسیب پذیر است به دلیل اینکه انجام این کار باید بر روی فرش های آسیب دیده صورت پذیرد، نیاز به تخصص و مهارت زیادی است.

از این رو، باید به دست افراد خبره این کار انجام گیرد.

امروزه با ماشینی شدن و تنوع و راحتی و ارزانی استفاده از این نوع فرش ها، این هنر نیز در حال فراموشی است.

در دوره های مختلف تاریخی ایران، در اشعار، افسانه ها و داستان ها، واژه های رفوگر و پینه دوز به کار رفته اند؛ به عنوان نمونه، مولوی در سده 7 ق/ 13 م در یکی از اشعار خود آورده است که پینه دوز یا پاره دوز تکه هایی از جنس خود لباس را بر محل پاره شده لباس قرار می داد.

همچنین در قرن 6 ق/ 12 م خاقانی در بیتی آورده است که رفوگری مستلزم چشم بینا ست و نمی تواند به امان و امید انجام پذیرد.