سروش و داوری، کرونا و علم/ در نقد سکوتی سرد و عاری از درد

بحران کرونا بدترین بحران جامعه ایران در صد سال اخیر است.

در چنین شرایطی، سروش مشغول تدریس مولانا و غزالی است.

هیچ روشنفکری در چنین شرایطی، صرفا مشغول چنین کاری نمی شود.

- عصر ایران؛ هومان دوراندیش- حدود سی سال قبل، دکتر عبدالکریم سروش مفهوم مدیریت علمی را در مباحث و مقالاتش مطرح و بر این نکته تاکید کرد که در ایران مدیریت فقهی جا را بر مدیریت علمی تنگ کرده و همین یکی از علل مشکلاتی است که مبتلابه جامعه ایران شده.

منتقدین سروش در آن زمان، دو گروه بودند: روحانیان و فردیدیان.

کسانی که مدافع فقه و معتقد بودند علم فقه در اداره جامعه باید حرف آخر را بزند، طبیعتا دفاع سروش از مدیریت علمی را نمی پسندیدند و از رای او انتقاد کردند.

در بین مریدان احمد فردید، مرتضی آوینی مشهورترین فردی بود که در نقد رای سروش مقاله نوشت و مدعی شد مدیریت علمی در جمهوری اسلامی مغفول واقع نشده و کاملا برقرار است.

آوینی در نقد رای سروش نوشت: اگر مراد از این سخنان.

این است که باید فارغ التحصیلان علوم تجربی و انسانی را در بافت مدیریت نظام جمهوری اسلامی به کار گرفت که تحصیل حاصل است.

اما اگر مراد از این سخنان این است که غایات را نیز باید اهل علم و تخصص تعیین کنند و احکام فقهی باید در ذیل مشهورات علمی معنا شوند باید گفت که از این سخنان بوی الرحمن به مشام می ر