اینجا برای ویروس هم جا نیست

«مترو خلوت بود و راحت می شد رعایت کرد اما تا سر بلند کردم دیدم دو مرد با چشم های قرمز و دماغ آبچکان زیر ماسک، کنارم نشستند.

می توانستم صدای فس فس بینی شان را بشنوم.

- مترو خلوت بود و راحت می شد رعایت کرد اما تا سر بلند کردم دیدم دو مرد با چشم های قرمز و دماغ آبچکان زیر ماسک، کنارم نشستند.

می توانستم صدای فس فس بینی شان را بشنوم.

سریع بلند شدم و رفتم در واگن دیگری نشستم.

راستش وقتی فردی فکر می کند با وجود بیماری می تواند راه برود لابد از خودش می پرسد چرا از مترو استفاده نکنم و حالا هم که استفاده می کنم چرا روی صندلی ننشینم؟ به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: با برخاستن اولین مسافری که چشمش به نور انتهای تونل می افتد همه از جا برمی خیزند.

خسته و پا کِشان با ماسک هایی که صورت شان را پوشانده خود را به نزدیکی ریل می رسانند و سعی می کنند فاصله را رعایت کنند و به ترتیب وارد واگن قطار شوند اما سعی بیهوده است و در آخر باید تنه به تنه با افرادی که می خواهند بیرون بیایند، وارد شوند و جایی برای خود پیدا کنند.

داستانی که هر روز شاید هزاران بار در متروی تهران اتفاق می افتد.

این خطوط زیرزمینی در ایام شیوع کرونا روزانه نزدیک به 800 هزار نفر را در تهران جابه جا می کند و در این میانه لابد لبخند آخر را ویروس کرونا می زند که با این ازدحام جمعیت از دهانی