مصیبت پرستی مبنای هویت انسان ایرانی است

گویی بدبختی و مصائب ملی، مهم ترین سرمایه فرهنگی ماست.

اگر این سرمایه را از دست بدهیم، نه که فاقد فرهنگ شادی و خوشبختی هستیم، هویت ملی خودمان را از دست دهیم و دیگر نمی توانیم در بستری از اندوه و بیزاری، - شکوفا شویم و خوش بدرخشیم! عصر ایران- هومان دوراندیش؛ این روزها که کرونا در ایران و طالبان در افغانستان به شدت افکار عمومی جامعه ایران را به خود مشغول کرده، اگر نگاهی به نوشته های ایرانیان داخل و خارج کشور در واکنش به این مصائب بیندازیم، شکوفایی قلم و جملات قصار و ناله های ماندگار را فراوان می بینیم.

گویی این مصائب دستمایه خوبی برای نگارش غم نامه ها یا نفرت نامه های موثر و فراموش نشدنی اند.

در دوران مدرسه، بسیاری از ما ایرانیان همیشه با کلاس انشاء مشکل داشتیم.

انشاء نوشتن ذاتا مشکل بود و نوشتن درباره یک موضوع ساده و عادی، مشکل تر.

با این حال ما ایرانیان این روزها انشاهای خوبی می نویسیم.

این سخن نه از سر تحقیر که به قصد توصیف بیان می شود.

توصیف یک روحیه ملی.

ما به دلایل گوناگون، در مواجهه با مصیبت و بدبختی، هنرمندتریم.

اگر همه چیز خوب و خوش باشد، گویی حرفی برای گفتن نداریم.

یا دست کم حرفی موثر و ماندگار پیدا نمی کنیم.