عزاداری در اسارت

«صدام دستور داده بود، در کشور عراق اگر دستی برای عزاداری امام حسین(ع) بالا رفت، تا به سینه نخورده حکمش اعدام است.

با کمال بی شرمی می گفتند، - صدام دستور داده بود، در کشور عراق اگر دستی برای عزاداری امام حسین(ع) بالا رفت، تا به سینه نخورده حکمش اعدام است.

با کمال بی شرمی می گفتند، حسین از ما بود ما او را کشتیم و اگر قرار است عزاداری کنیم خودمان برایش عزاداری می کنیم.

به گزارش ایسنا، هادی محمدپور گنجی، آزاده دوران دفاع مقدس، در روزنامه ایران نوشت: سال 1359 حدود یک ماه بعد از شروع جنگ تحمیلی از شهر بابل به عنوان بسیجی عازم جبهه های حق علیه باطل شدم.

از روستای ما یک گروه بیست ودو نفره اعزام شد که 11 نفر پاسدار و 11 نفر بسیجی بودیم.

آن موقع من یک نوجوان 16-17 ساله بودم و در شورای بسیج محلمان فعال بودم.

دو ماه در جبهه شوش حضور داشتم که به اسارت درآمدم و از دی ماه 1359 تا مرداد 1369 در اردوگاه موصل یک و دو عراق در اسارت بودم.

غروب روزی که به اسارت گرفته شدم، هوا تاریک شده بود.

نیروهای عراقی با دو جنازه از سربازان خودشان و من به عنوان اسیر به پشت جبهه رسیدیم.

از آنها آب خواستم برای وضو.

گفتند آب نیست.

روی زمین مرطوب تیمم کردم و گفتم: خدایا خودت قبول کن! بعد هم در آن صحرا و هوای تاریک شروع به نماز خواندن کردمو تا خواستم تکبیر نماز را بگویم، نیروهای عراق