کیست حسین (ع) را یاری دهد؟

این نواده ی رسول خداست با عمامه ای خونین، در امتداد تاریخ ایستاده و عاشوراییانش را برمی گزیند؛ دفتر کربلا را هنوز نبسته اند، می شنوید؟ این صدای حسین (ع) است، - به گزارش خبرگزاری فارس، حنان سالمی در یادداشتی نوشت: کربلا را اگر در بعد زمان و مکان محدود کنیم از قافله باز می مانیم.

براستی در بر سینه کوفتن چه حکمتی است؟ یا اشک ریختن؟ آیا کربلا در سنه ی شصت ویکم هجری پایان یافته تا ما نسل های متمادیِ بعد از آن موظف شویم به مرثیه؟! و همین؟ آیا با عدالت خداوند منافات ندارد که امتحانی چون کرب وبلا را تنها برای ساکنان آن برهه از تاریخ نوشته باشد و ما را سرخوشانه به حال خویش رها کند؟ پس اگر رسم زمانه ی ما اینچنین است، معنای لبیک یا حسین چیست؟ عاشورا که سرهای بر دارش را ستانده و آه ها را از گلوها کشانده؛ ما را چه شده و به کدامین سوال، جواب شده ایم؟ آب، نان، همسر و سرپناهی از گرما و سرما، آدمیزاد که جز این ها چیزی نمی خواهد! حالا گیریم که پای سیاست هم روی گردن دیانتمان باشد، خب تقیه می کنیم و یا حسینمان را زیر لب می گوییم و خروار خروار، ثواب، ضمیمه ی نامه ی عملمان! سفره ی پهن شده را که نمی توان لگد کرد! تا آنجا با تو هستم که تنها نباشی این را ضحاک بن عبدالله مشرقی به سیدالشهدا گفت؛ با خدا بود اما از خرما هم نمی توانست دل بکند، درست مثل ما! اسبش