ایران و طالبان؛ تردیدها و انتظارات و خطوط قرمز

فرض را بر این می گذاریم که مردم افغانستان، ترجیح داده اند با طالبان صلح برقرار باشد یا چنین قول داده و مشایخ آنان پذیرفته اند چنان که اسماعیل خان والی هرات خواست مقاومت و خون ریزی نشود و لابد تضمین هایی گرفته و خبرها هم حاکی از درگیری و مقاومت نیست اما خط قرمزهای ایران چیست؟ - عصر ایران؛ مهرداد خدیر- با سقوط یا تسلیم هرات در قبال نیروهای طالبان یا طالب هایی که به دنبال تشکیل دوباره امارت اسلامی در همسایگی ایران هستند، نوشتن درباره افغانستان و به ویژه هرات، اجتناب ناپذیر است.

اسماعیل خان - نفر اول نشسته از راست- والی هرات مقاومت نکرد و تسلیم نشد و طالبان او را به عنوان مجاهد قدیمی تا خانه بدرقه کردند سراغ سفرنامه خود در سال 1388 به هرات و در قالب هیأتی از انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران رفتم تا نکاتی از آن را بیاورم.

اما احساس کردم فضای احساسی و اشتراکات فرهنگی را غالب می کند و مگر می توان ایرانی و پارسی زبان بود و در قبال شهر خواجه عبدالله انصاری، کمال الدین بهزاد و عبدالرحمان جامی حسی نداشت و هرات را نه به مثابه پاره تن خراسان بزرگ که سرزمینی بیگانه پنداشت و نظاره کرد و انگار نه انگار که باشندگان این سامان خود را متعلق به خراسان بزرگ و ایران فرهنگی می دانند و به هرات به دیده شهری در کشوری دیگر نگریست؟ نقل تمام یا بخش هایی ا